Γιώργος Αθανασίου
Τα κόμματα, άλλο λιγότερο κι άλλο περισσότερα, διακατέχονται από έναν ιδιότυπο αυτισμό. Έχουν αυτοπεριχαρακωθεί και αναλώνονται σε συγκρούσεις οι οποίες σε πολύ μεγάλο βαθμό παραμένουν αδιάφορες για τους πολίτες. Είναι συγκρούσεις που έρχονται από το παρελθόν και δεν μπορούν να «διαβάσουν» το μέλλον.
Έως ένα βαθμό το φαινόμενο έχει την εξήγησή του. Όλα τα κόμματα που εναλλάγησαν ή συμμετείχαν στην κυβέρνηση κατά την τελευταία δεκαετία έχουν ευθύνες (διαφορετικές το καθένα) για το μνημονιακό δράμα που ζουν οι Έλληνες, ενώ τα υπόλοιπα περιορίζονται σε ρόλους κομπάρσων δίχως ουσιαστική παρέμβαση στις εξελίξεις. Τις ευθύνες αυτές προσπαθεί ο καθείς να επιρρίψει στον άλλο εξωραΐζοντας τη δική του κυβερνητική περίοδο και κατηγορώντας τους υπολοίπους για τους «χαμένους παραδείσους».
Οι πολίτες παρακολουθούν ένα ξεπερασμένο και ανιαρό παιχνίδι κομματικών ανταγωνισμών την ώρα που οι απαιτήσεις για τη χώρα είναι πολύ υψηλότερες και σοβαρότερες.
Το ίδιο το πολιτικό σύστημα φρόντισε να αυτοϋπονομεύσει την αξιοπιστία του και τώρα υφίσταται τις συνέπειες. Έχασε τη σχέση του με την κοινωνία. Αυτό το πολιτικό σύστημα, κατώτερο των περιστάσεων, δεν μπορεί να «καθοδηγήσει» τη χώρα στην πολύ δύσκολη και μακρά «μεταμνημονιακή» περίοδο…
Αλλά σημαντικό ερώτημα είναι,για ποιά κοινωνία μιλάμε;Είναι αυτή η κοινωνία που έχτιζε και συντηρούσε ένα σάπιο πολιτικό σύστημα,αδιάφορη,σιωπηλή,χωρίς αντίδραση.
Ενα πολιτικό σύστημα καθ΄είκονα και καθ΄ομοίωση της ίδιας της κοινωνίας!!!