Του Γ. Λακόπουλου
Θα μπορούσε να είναι λαϊκή παροιμία: όταν ακούς να μιλούν για κυβερνητικά σκάνδαλα τα κόμματα που είναι βουτηγμένα στα σκάνδαλα, κράτα και μικρό καλάθι. Πόσο πειστικοί είναι όταν μιλούν για σκάνδαλα όσοι είδαν τα καλύτερα παιδιά τους να κάνουν ουρά στα εισαγγελικά γραφεία, μέσα ενημέρωσης -και ασπίδες προσώπων με δικαστικές εκκρεμότητες, πολιτικοί, δημοσιογράφοι και έτεροι Καππαδόκες που είχε βουτήξει στη σήψη σε προγενέστερες περιόδους; Ένοχος, ένοχον ου ποιεί.
Η κλιμάκωση της ρητορικής της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ για τη σημερινή «κυβέρνηση των σκανδάλων» δείχνει απλώς σαν δεύτερη φάση της ίδιας επιχείρησης πολιτικού μάρκετινγκ που στην προηγούμενη περίοδο επιδίωξε να πλήξει το ηθικό πλεονέκτημα της Αριστεράς. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι πρέπει να αγνοηθεί.
Μπορεί μέχρι στιγμής τουλάχιστον οι καταγγελίες για σκάνδαλα του ΣΥΡΙΖΑ να μην έχουν τεκμηρίωση και να στηρίζονται κυρίως σε συλλογισμούς του τύπου «ράβδος εν γωνία, άρα βρέχει». Αλλά αυτό δεν σημειώνει ότι η κυβέρνηση πρέπει να τις παρακάμψει. Αντίθετα έχει κάθε λόγο να τις αναδείξει.
Έτσι, αν μη τι άλλο, θα εκθέσει τη ΝΔ και το Κινάλ που σκανδαλολογούν, αλλά όταν έρχεται η ώρα της απορίας «γιατί με τόσα σκάνδαλα δεν έχει σημάνει συναγερμό η Δικαιοσύνη;» παραπέμπουν στη… δική τους κυβέρνηση που θα «τιμωρήσει τους ένοχους». Υπάρχει σε κάθε κεφάλαιο στα Άπαντα Γεωργιάδη.
Λένε δηλαδή ότι οι δικαστικοί λειτουργοί δεν κινούνται γιατί είναι του ΣΥΡΙΖΑ. Όταν όμως έλθουν αυτοί στα πράγματα θα βάλουν τους δικούς τους στη θέση τους και θα αρχίσουν οι διώξεις. Πιο χυδαία αντίληψη και για την πολιτική και για τη Δικαιοσύνη δε θα μπορούσε να υπάρξει.
Ωστόσο, αφού η αντιπολίτευση ανοίγει αυτό το θέμα η κυβέρνηση πρέπει να σηκώσει το γάντι και να ανοίξει μια συζήτηση στη χώρα. Για να δούμε ποιοι είναι οι κλέφτες και ποιοι διασπάθισαν το δημόσιο χρήμα -μαζί με το τραπεζικό και τα κοινοτικά κονδύλια, αλλά και τις ιδιωτικές αποταμιεύσεις με το κόλπο του Χρηματιστηρίου.
Ποιοι έκαναν «πολιτική και μπίζνες» και ποιοι μαζί με κολλητούς, ομοϊδεάτες και συγγενείς ζουν ζωή χαρισάμενη. Ποιοι εξασφάλισαν ατιμωρησία, αν όχι ακαταδίωκτο με σύμπραξη με ΜΜΕ. Και από πότε άρχισε η Δικαιοσύνη να ανακτά το δικαίωμά της να ερευνά και να κρίνει οποιοδήποτε.
Οι σκοτεινές δεκαετίες του αγροίκου πλούτου
Να εξηγούμαστε: Υπάρχουν παλαιοί πολιτικοί του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ με κορυφαίους ρόλους μάλιστα κάποτε, που σήμερα πένονται. Αλλά ας μην κρύβονται κάποιοι πίσω από αυτούς. Το μοντέλο διακυβέρνησης των δυο κομμάτων είχε κατά περιόδους το σλόγκαν «γιούργια στο νταβά με τα κουλούρια».
Τα λεφτά που λείπουν και έφεραν τη χώρα στη χρεοκοπία δε εξαερώθηκαν: πήγαν σε τσέπες-και ένα μέρος τους στο εξωτερικό. Υψηλόβαθμοι πολιτικοί, υπουργοί, βουλευτές, πολιτευτές, επικεφαλής ΔΕΚΟ, σύμβουλοι, κομματικά στελέχη, τοπικοί παράγοντες, συγγενείς και κομματικοί φίλοι, έμπιστοι, δημοσιογράφοι, μίντια, δήμαρχοι, συνδικαλιστές, συνεταιριστές, και το κακό συναπάντημα επωφελήθηκαν από τη διαχείριση του δημόσιου χρήματος. Χρειάζονται πολλά δάκτυλα για να μετρηθούν.
Βοούν και οι πέτρες ότι η εναλλαγή του ΠΑΣΟΚ με τη ΝΔ στη διακυβέρνηση ήταν -και- εναλλαγή σκανδάλων που μαζί με τα ξερά έκαψαν και τα χλωρά. Άλλωστε τα δυο κόμματα όσο ήταν στην αντιπολίτευση κατάρτιζαν «μαύρες λίστες» με τα σκάνδαλα του άλλου. Στον χάρτη των σκανδάλων μάλλον το κυρίαρχο χρώμα ήταν το πράσινο- με αποκορύφωμα την περίοδο Σημίτη, αλλά και το γαλάζιο υπήρξε πολύ έντονο ειδικά τη περίοδο της κυβέρνησης Μητσοτάκη. Μια απλή περιήγηση στο Διαδίκτυο αρκεί…
Το ένα από τα χαρακτηριστικά στοιχεία αυτών των περιόδων είναι ότι ελάχιστοι τιμωρήθηκαν. Ούτε καν για τις μεγάλες υποθέσεις όπως ήταν το Χρηματιστήριο, η Ζήμενς και να δούμε τι πρόκειται να γίνει με τη Novartis. Ή τα πάρτι στις κρατικές προμήθειες, τα δημόσια έργα, τα κοινοτικά προγράμματα, τους εξοπλισμούς, την υγεία, τις δημοτικές δράσεις κλπ. Έτσι ποτέ δεν υπήρξε μια σαφής διαχωριστική γραμμή ανάμεσα στα πραγματικά σκάνδαλα και τη σκανδαλολογία.
Το δεύτερο χαρακτηριστικό από την εναλλαγή των δυο κομμάτων στη διαχείριση του δημόσιου χρήματος απέληξε σε ένα φαινόμενο ορατό δια γυμνού οφθαλμού: τον πλουτισμό πολλών πολιτικών προσώπων και άλλων. Είναι απροσδιόριστος ο αριθμός όσων αποκαταστάθηκαν οικονομικά με το παράνομο δημόσιο χρήμα. Μερικοί μάλιστα είναι δακτυλοδεικτούμενοι καθώς διακινούνται γι’ αυτούς ψίθυροι για συγκεκριμένες υποθέσεις, αλλά συνεχίζουν να πολιτεύονται, να κάνουν επαγγελματική καριέρα και κηρύγματα ηθικής.
Τα σκάνδαλα που έφτασαν στη Δικαιοσύνη μπορεί να είναι υποπολλαπλάσιο των υποθέσεων που ανακινήθηκαν κατά καιρούς, όχι μόνο στο κέντρο, αλλά και στην περιφέρεια. Από όσες ερευνήθηκαν λίγες μπορεί να πήγαν στο ακροατήριο. Αλλά αυτό δεν εμπόδισε να διευρύνεται διαρκώς η κοινή πεποίθηση για τον μεγάλο αριθμό δάκτυλων που μπήκαν στο μέλι.
Οι πολίτες πιστεύουν -και σε μεγάλο βαθμό έχουν δίκιο- ότι πολιτικοί και λοιποί παρατρεχάμενοι των συστημάτων εναλλασσόμενης εξουσίας, ιδιοποιήθηκαν το δημόσιο χρήμα με ποικίλους τρόπους. Άλλωστε περιπτώσεις σήμερα επιδεικνύουν τα σύμβολα του «αγροίκου πλούτου» τους που έλεγε ο αείμνηστος Αδαμάντιος Πεπελάσης.
Ποτέ δεν έγινε μια σύγκριση των διάτρητων «πόθεν έσχες» των πολιτικών. Μια παλιά υπόσχεση για διαχρονικό έλεγχο της περιουσιακής τους κατάστασης δεν υλοποιήθηκε ποτέ. Εμπειρικά, όμως, πολλοί ξέρουν για πολλούς ότι από εκεί που δεν είχαν δεύτερο κουστούμι βρέθηκαν με περιουσίες. Με άλλα λόγια έκλεψαν οι ίδιοι και επέτρεψαν και σε άλλους να κλέβουν.
Αριστερά και δημόσιο χρήμα…
Εδώ υπάρχει ένα ερώτημα: Όταν συνέβη το- αδιανόητο για πολλούς- και ήλθε ένα κόμμα της Αριστεράς στα πράγματα, η πρακτική των προηγουμένων συνεχίσθηκε; Τα γνωστά «λαδωτήρια» βρήκαν τρόπους να ανοίξουν και τις καινούργιες πόρτες;
Έστω και αν δεν υπήρχαν πλέον λεφτά ή υπήρχε επιτόπου έλεγχος από τους δανειστές και τους κοινοτικούς, συνεχίσθηκε στη διακυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ η πρακτική των σκανδάλων με άλλους πρωταγωνιστές; Πιο απλά «κλέβουν και οι Συριζαίοι» έστω και σε χαμηλότερη κλίμακα;
Αυτό που υπάρχει ως απάντηση ως αυτή τη στιγμή είναι η προσπάθεια της αντιπολίτευσης να δημιουργήσει συμψηφισμούς με υποθέσεις για τις οποίες δεν έχει προσκομίσει βάσιμα στοιχεία και αρκείται σε αερολογίες και κούφιους πολιτικούς χαρακτηρισμούς.
Από τη ΝΔ ο Λ. Αυγενάκης λέει ότι «η πιο ανήθικη κυβέρνηση που επικαλείται το ηθικό της πλεονέκτημα, αποσυντίθεται σε δημόσια θέα και θα καταρρεύσει» και η ΝΔ απειλεί με «μαύρη λίστα». Αλλά όλο λάδι και από τηγανίτα τίποτε. Μάλλον αντιπερισπασμούς και «κι εσείς βασανίζετε τους μαύρους» θυμίζουν οι τοποθετήσεις αυτές…
Έτσι κι αλλιώς οι υποθέσεις στις οποίες αναφέρεται η ΝΔ είναι σταγόνα στον ωκεανό των παλαιών σκανδάλων, αν και στη διαφθορά δεν μπαίνει μέτρο. Αλλά σ’ αυτές καταθέτει μόνο θεωρίες, εικασίες και συμπεράσματα. Και το Κινάλ που ακολουθεί διατυπώνει απλώς… ερωτήματα. Κατά το παλιό ανέκδοτο «είπα εγώ πως είσαι…;» Ή κατ’ εφαρμογή ενός ευτελούς γκεμπελισμού.
Σκάνδαλα με πρωταγωνιστές στελέχη του Τσίπρα δεν έχουν εμφανιστεί ως τώρα με πειστήρια που να έχουν προκαλέσει την προσοχή της Δικαιοσύνης. Η υπόθεση της ΔΕΠΑ που ερευνάται είναι ιδιαίτερη και μάλλον σε βάρος της ΝΔ θα καταλήξει.
Προβλήθηκαν ως σκάνδαλο τα «βοσκοτόπια του Καλογρίτσα» και τα έργα προϋπολογισμών της τάξης των εκατοντάδων χιλιάδων που ανέλαβε η εταιρία του σε μια χώρα που στα δημόσια έργα διαπράχθηκαν εγκλήματα σκανδαλωδών αναθέσεων δισεκατομμυρίων.
Η υπόθεση της πώλησης βλημάτων στη Σαουδική Αραβία που εγκαταλείφθηκε καθώς ήταν… προσεχώς σκάνδαλο, δεν αφορούσε τον ΣΥΡΙΖΑ και τα στελέχη του. Όπως δεν τον αφορά και ο τυπικός έλεγχος από τις κοινοτικές υπηρεσίες των κονδυλίων για τους μετανάστες. Τα υπόλοιπα είναι σε κουβέντα να βρισκόμαστε.
Η…εμπλοκή του Σόρος και η εξαγορά από τη ΔΕΗ μια σκοπιανής εταιρίας που συνδέθηκαν με τη Συμφωνία, οι όροι του διαγωνισμού για το Θριάσιο Εμπορευματικό Κέντρο, μια σύμβαση παραχώρησης του Αεροδρομίου που δεν έγινε και η ΕΡΤ. Προφανώς όλα πρέπει να ελέγχονται. Αλλά οι πολιτικοί αντίπαλοι δεν είναι οι καταλληλότεροι ελεγκτές… Ειδικά από κόμματα όταν πάει να τους ελέγχει νομίμως η Δικαιοσύνη ανακαλύπτουν «σκευωρίες».
Στα ζήτημα ηθικής κανείς δεν μπορεί να πάρει όρκο για κανέναν. Το χρήμα μπορεί να κάνει πολλά και ενδεχομένως ο καθένας έχει την τιμή του. Αλλά κανείς δεν διαφθείρεται αν δεν το επιδιώξει ο ιδίως. Αν χρησιμοποιήσουμε για τους Συριζαίους το κριτήριο της ανέλιξης διαπιστώνουμε ότι στα χρόνια που κυβερνούν δεν έχουν αναβαθμιστεί οικονομικά; Το κρύβουν; Είναι νωρίς ακόμη;
Πάντως δεν έχουν αλλάξει επίπεδο ζωής- στη συντριπτική πλειοψηφία τους τουλάχιστον. Ζουν όπως ζούσαν και πριν, μένουν στις ίδιες γειτονιές, τα παιδιά τους πάνε στα ίδια σχολεία, οι οικογένειές τους δεν έχουν αλλάξει συνήθειες, ούτε έχουν ανακαλύψει πολυτελείς προορισμούς του εξωτερικού, οι ίδιοι δεν συχνάζουν στις βεγγέρες των ισχυρών του χρήματος και στα ακριβά μαγαζιά, όπως οι προηγούμενοι. Αν δεν είναι έτσι για κάποιους να το δούμε. Αλλά τέτοιο φαινόμενο δεν παρατηρείται…
Παλιά ένας επιχειρηματίας έκανε ό,τι περνούσε από το χέρι του για ναι πιάσει επαφή με έναν πολιτικό. Με το ΠΑΣΟΚ και τα ΝΔ αυτό ανατράπηκε: οι πολιτικοί έκαναν ουρά για να γίνουν δεκτοί από της επιχειρηματίες. Έτσι για μια περίοδο στη Βουλή εκτός από τα γνωστά κόμματα υπήρχαν και τα κόμματα του τάδε και του δείνα ολιγάρχη -που έτεμναν οριζόντια τις κοινοβουλευτικής ομάδες. Ή μήπως όχι;
Τέτοια διείσδυση στους βουλευτές και τους υπουργούς του ΣΥΡΙΖΑ δεν διακρίνεται -πέραν κάποιων γνωστών σχέσεων περιορισμένου αριθμού Συριζαίων με τη επιχειρηματική τάξη. Δεν είδαμε όποιος αποκτά χαρτοφυλάκιο να γίνεται και συνδαιτυμόνας οικονομικών παραγόντων που έχουν ενδιαφέροντα για τη διαχείρισή του. Η Αριστερά προορίζει το δημόσιο χρήμα για την κοινωνία. Αν κάποιος το βλέπει αλλιώς πρέπει να προκύψει συγκεκριμένα…
Αν δώσουμε βάση σε όσα διακινούνται για 4-5 πρόσωπα και τα θεωρήσουμε τεκμήριο ενοχής τότε θα χρειάζονται εφτά Κορυδαλλοί για να χωρέσουν στελέχη του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ. Για να μην αναφέρουμε ότι τα δυο κόμματα είναι από μόνα τους σκάνδαλα. Ιδίως του ΠΑΣΟΚ που οργάνωσε σκάνδαλο πάνω στο σκάνδαλο αλλάζοντας ΑΦΜ -σαν κάτι καταφερτζήδες της πιάτσας.
Η ορατή οικονομική αναβάθμιση προσώπων που μετέχουν στη διακυβέρνηση δεν δείχνει να επαναλαμβάνεται, με τους Συριζαίους. Ή τουλάχιστον δεν υπάρχουν βάσιμοι λόγοι για να το πιστέψει κανείς. Ούτε το φαινόμενο των πολιτικών που έσπευδαν γονυκλινείς σε μιντιάρχες και οικονομικούς παράγοντες για να γίνουν βουλευτές, υπουργοί και πρωθυπουργοί με την υποστήριξη τους -που ανταπέδιδαν βεβαίως στη συνέχεια… Άλλωστε από τότε που μπήκε στη ζωή μας η γάτα Ιμαλαϊων ξέρουμε ότι ο Τσίπρας αρνήθηκε την εύνοια που του πρόσφερε το σύστημα που κατασκεύαζε πρωθυπουργούς και κυβερνήσεις.
Ποιος είναι ο σερβιτόρος και πώς μπήκε στη ζωή μας;
Τα τελευταία 24ωρα από συγκεκριμένα ΜΜΕ προβάλλεται ως μέγα σκάνδαλο που μπορεί να ανατινάξει την Κυβέρνηση η περίπτωση ενός σερβιτόρου, που υπήρξε φίλος και συνεργάτης προβεβλημένου υπουργού και είχε πρόσβαση σε χώρους του Μεγάρου Μαξίμου.
Το ακριβές σ’ αυτή την υπόθεση φαίνεται να είναι ότι μισθοδοτήθηκε με ιλιγγιώδη ποσά από επιχειρηματία – με δικαστικές περιπέτειες από χρόνια -που φέρεται να έχει ρίξει χρήμα σε κόσμο και ντουνιά: κόμματα, πολιτικούς, εφημερίδες, δημοσιογράφους και ποιος ξέρει τι άλλο.
Εδώ κατεβαίνουν τα μολύβια. Πρώτα πρέπει να μιλήσει ο ίδιος και να εξηγήσει πώς βρέθηκε στο συγκεκριμένο μισθολόγιο- με νόμιμες και φορολογήσιμες παροχές για υπηρεσίες που δεν θα μπορούσε να προσφέρει. Δεύτερον να μιλήσει ο επιχειρηματίας για τη γαλαντομία του απέναντί του.
Τρίτο, ο υπουργός που αναφέρεται, ενδεχομένως τον τιμά να συμπαρασταθεί στον φίλο του -αν είναι φίλος του- σε προσωπικό επίπεδο. Αλλά η καταγγελία της ΝΔ δεν χωράει εδώ -τη δουλειά της κάνει. Ο ίδιος δημοσίως και ως κυβερνητικός παράγων, πρέπει να ενημερώσει τον Πρωθυπουργό, να πάρει αποστάσεις, να ζητήσει ο ίδιος απαντήσεις στα προηγούμενά ερωτήματα. Αν ο άνθρωπος αποδειχθεί καθαρός να απαντήσουν μαζί στους συκοφάντες. Είναι πολλά;
Μόνο έτσι μπορεί να ανοίξει η κυβέρνηση αυτή τη συζήτηση και να είναι πειστική. Και τα σκυλιά δεμένα…