Οι αφιονισμένοι της Νέας Δημοκρατίας

Πασχίζει η τωρινή κυβέρνηση να παγιώσει την «κανονικότητα» που ευαγγελιζόταν προεκλογικά, είναι όμως μερικά στελέχη της και βουλευτές της που αρνούνται να συμμορφωθούν με τις προσπάθειές της. Πρόκειται πασιφανώς για συμπλεγματικά απέναντι στην Αριστερά στελέχη. Δεν αρνούνται ακριβώς. Δεν μπορούν να πράξουν αλλιώς οι άνθρωποι. Είναι ότι δεν μπορούν να ξεπεράσουν το κόμπλεξ απέναντι στη μεταπολιτευτική, πολιτισμική επικράτεια της Αριστεράς. Τόσα χρόνια, τόσες δεκαετίες, ουδείς τους έδινε σημασία, πλην των κολλητών τους και του στενού συγγενικού κύκλου. Ποιος νοιαζόταν, στο γενικό πολιτικό στερέωμα, για το ποιος ήταν ο Μπογδάνος λ.χ. ή ο Μπάμπης Παπαδημητρίου, ο Κυρανάκης, ο Κικίλιας και άλλοι νεοφώτιστοι; Ποιος έπαιρνε στα σοβαρά τον Αδωνι και τον Βορίδη;

Παρά λοιπόν το γεγονός ότι πήραν την «εκδίκησή» τους [φαντάζομαι πόσο υπέφεραν οι καψεροί επί τεσσεράμισι χρόνια], παρά τη «νίκη» τους, εξακολουθούν να βδελύσσονται τους ανθρώπους της Αριστεράς και να τους σηκώνεται η τρίχα σε οτιδήποτε προβαίνουν ή απλώς λένε οι άνθρωποί της. Σαν να τους τσιμπάει κακιά, λυσσασμένη μέλισσα, σαν να παίζεται όλη η ύπαρξή τους στον αγώνα τους εναντίον της Αριστεράς και όσων την κραδαίνουν ως ιδεολογία τους.

Και ας μην ξέρει η ίδια η Αριστερά πού πατά και πού πηγαίνει και ας τους έδωσε το δικαίωμα, με την αλλοπρόσαλλη διακυβέρνησή της να της επιτίθενται και μάλιστα με επιχειρήματα [δεν της φταίει κανείς της Αριστεράς πλην του «εαυτού» της] -εκεί αυτοί. Τέτοιο μίσος δεν είναι υγιές, αλλά έλα που δεν μπορούν να το αποβάλουν, διότι έτσι και το αποβάλουν, δεν θα έχουν λόγο να υπερασπίσουν την «καριέρα» τους. Θλιβερές καταστάσεις [ψυχικές και νοητικές]. Ούτε σε αυτούς φταίει κανείς παρά η γκλάβα τους.

Ο πλέον ανεκδιήγητος από αυτούς είναι εκείνος ο Μπογδάνος, ο οποίος μιλάει μόνο και μόνο για να προκαλέσει τους αντιπάλους αλλά και για να βρίσκεται συνεχώς στην επικαιρότητα, ικανοποιώντας πιθανώς κατ’ αυτόν τον τρόπο τον απύθμενο ναρκισσισμό του και απαλύνοντας κάπως το κόμπλεξ που τον διακατέχει απέναντι σε οτιδήποτε εναντιώνεται στον φιλελευθερισμό του.

Είναι αλήθεια ότι χαλάει κανείς μελάνι γράφοντας για την αφεντιά του, αλλά εάν συνεχίσει έτσι θα δεχτεί στο τέλος τη χλεύη και την απαξία εκ μέρους ακόμη και αυτών που τον ψήφισαν. Παρεμπιπτόντως: δεν ήταν δουλειά του νέου βουλευτή να δώσει στη δημοσιότητα το όνομα του βιαιοπραγήσαντος μέλους του ΠΑΜΕ κατά αστυνομικού οργάνου. Αυτό είναι αρμοδιότητα και έργο της αστυνομίας -εκτός εάν ο ίδιος είναι πλημμυρισμένος από το αστυνομικό δαιμόνιο και χαίρεται με το να βοηθά τους ένστολους φρουρούς της τάξης. Απλώς ο δόλιος βρήκε ευκαιρία να αποδείξει πόσο χαμερπής είναι ο ναρκισσισμός του. Τα ίδια έπραξε και στην Κύπρο. Το εντυπωσιακό θα ήταν εάν νόμιζε ότι επαναφέρει με αυτόν τον τρόπο την κανονικότητα στην πολιτική ζωή του τόπου, ότι ξαναγράφει, ο αφελής, την Ιστορία.

Κάποιος από την κυβέρνηση ή από το κόμμα θα έπρεπε να πει σε αυτούς τους αφιονισμένους ότι ήρθε η ώρα να δείξουν έργο -οι αντίπαλοι νικήθηκαν [ή δεν το έχουν πιστέψει ακόμη;]. Η λύσσα θα καταστεί αυτεπίστροφο, εάν θέλουν να ξέρουν.

Απάντηση

Αυτός ο ιστότοπος χρησιμοποιεί το Akismet για να μειώσει τα ανεπιθύμητα σχόλια. Μάθετε πώς υφίστανται επεξεργασία τα δεδομένα των σχολίων σας.