Η στάση του ΚΙΝΑΛ στην ψηφοφορία για το άσυλο στη Βουλή έθεσε ακόμα μια φορά το ζήτημα της ταυτότητας του κόμματος που αποτελεί την εξέλιξη του ενός μεγάλου πόλου του μεταπολιτευτικού πολιτικού συστήματος. Ως γνωστόν, το ΚΙΝΑΛ δεν στήριξε τη διάταξη του νόμου που, ως ΠΑΣΟΚ, είχε εισηγηθεί το 2011: το άρθρο 3 του νόμου 4009 (νόμος Διαμαντοπούλου), που επανήλθε αναδιατυπωμένο από την πλειοψηφία, ήταν μια από τις αλλαγές της κυβέρνησης Γιώργου Παπανδρέου που τότε είχε συγκεντρώσει τεράστια συναίνεση – άλλωστε ο νόμος εκείνος είχε ψηφιστεί με 255 ψήφους.
Οι επιλογές της ηγετικής ομάδας του ΚΙΝΑΛ να μη στηρίξει το δημοκρατικώς αυτονόητο για τις ακαδημαϊκές ελευθερίες το τοποθετούν στη χορεία των κομμάτων διαμαρτυρίας. Και με τη βούλα πλέον ΚΚΕ του Κέντρου, κατά τη διατύπωση του Ευάγγελου Βενιζέλου. Στον αντίποδα της δυναμικής που είχε αναπτύξει όταν, τα χρόνια της χρεοκοπίας και της πολλαπλής κρίσης, έπαιζε σημαντικό ρόλο προκειμένου η χώρα να παραμείνει στην ευρωπαϊκή τροχιά και να αναταχθεί.
Δεν είναι μια επιλογή χωρίς συνέπειες – όπως δεν έμεινε χωρίς συνέπειες η εξώθηση, επί της ουσίας, του Βενιζέλου προς την έξοδο από το κόμμα. Το κόμμα έχει συρρικνωθεί σε μηχανισμό γύρω από την οργανωτική δομή του, συν κάποια συνδικαλιστικά στελέχη.
Κάτι μεγαλύτερο: πολλά από τα στελέχη που, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο θα μπορούσαν να συμβάλουν στη σύγχρονη σοσιαλδημοκρατική ταυτότητά του, σήμερα προσφέρουν τις υπηρεσίες τους στην κυβέρνηση, στην υπόσχεσή της για ανάταξη και ανασυγκρότηση της χώρας. Ο Πιερρακάκης, ο Χρυσοχοΐδης, η Μενδώνη, ο Τσιόδρας και πολλοί άλλοι δεν βρίσκονται πλέον στο ΚΙΝΑΛ – και κανείς δεν μπορεί να τους κατηγορήσει ότι έφυγαν επειδή πλανεύτηκαν από την εξουσία.
Πόσο δημιουργικό άραγε είναι να ζεις αενάως διαμαρτυρόμενος όταν μπορείς να συμβάλεις στην αλλαγή των πραγμάτων γύρω σου – στην οποία και πιστεύεις; Καθόλου δημιουργικό δεν είναι. Κι αυτό εξηγεί τη φυλλορροή τόσων και τόσο δυναμικών ανθρώπων προς δημιουργικότερες ενασχολήσεις. Εξηγεί επίσης τη φυλλορροή διαφόρων άλλων στελεχών, της διαμαρτυρίας, προς τον ΣΥΡΙΖΑ.
Αυτό το τόσο αυτονόητο, τη χρησιμότητα, την επιδραστικότητα και εντέλει την αποτελεσματικότητα της πολιτικής τους πρότασης, δύσκολα το αντιλαμβάνονται οι άνθρωποι των μηχανισμών. Αντίθετα, πολύ συχνά θεωρούν ότι για τα όποια προβλήματα φταίει η επικοινωνία.
Διαβάζω ότι η Φώφη Γεννηματά έχει ήδη εντοπίσει έναν ευφραδή υποψήφιο βουλευτή του ΚΙΝΑΛ από τη Θεσσαλονίκη, από τη νεότερη γενιά, ο οποίος δεν εξελέγη, και τον προορίζει να αναλάβει επικεφαλής του τομέα επικοινωνίας.
Το ζήτημα όμως δεν είναι πώς το λες. Είναι τι λες. Τώρα τι λες.