«Συγνώμη». Μέχρι εκεί μπόρεσε να νιώσει τι έγινε. Με αυτή τη λέξη αποτιμά επαρκώς τα χιλιάδες καμένα σπίτια σας, τα χαμένα ζωντανά της κτηνοτροφίας, τα μαγαζιά, τις σοδειές, τα δάση, τα ζώα. Τόσο αξίζει το άδειασμα του κόσμου σας.
Διότι εσείς γλιτώσατε. Εσείς που δεν θα έχετε σπίτι, δουλειά, προκοπή για κάμποσα χρόνια. Εσείς που δεν θα ‘χετε μήτε δέντρο να κρεμάσετε την απελπισία σας.
Κι οι αστοχίες ή τα όποια λάθη που υπάρχουν και πλανώνται κάπου εδώ, εκεί… θα αποδοθούν «όποτε πρέπει σε όποιον πρέπει». Δεν θα χαλάσουμε τώρα τις καρδιές μας, τώρα που δεν κάηκε ανθρώπινη ζωή.
Τι κι αν αιμορραγείτε εντός σας για όσα κάηκαν έξω σας;
Τι κι αν πενθείτε και σας κατακλύζουν επώδυνα συναισθήματα;
Τι κι αν κάποιοι πεθάνετε σε ξένα σπίτια, γιατί είσαστε πια πολύ μεγάλοι να ξαναχτίσετε το δικό σας; Ζείτε. «Αυτό μετράει για μένα». Γιατί αυτό τον δίδαξε το Μάτι τον Κυριάκο Μητσοτάκη. Το «Ουδείς νεκρός» είναι ο οδηγός επιβίωσης αυτής της κυβέρνησης σε κατακλυσμούς, χιόνια, πυρκαγιές. Αλλιώς ξέρουν ότι θα πάνε όλοι σπίτια τους. Δεν είναι όπως με τον Καραμανλή, που με 84 νεκρούς εκείνον τον Ιούλιο, ξεκίνησε δεύτερη θητεία στον Σεπτέμβριο…
Με ένα λεξιλόγιο πολέμου, ο πρωθυπουργός γύρεψε εθνική συσπείρωση και ομοψυχία (πόλεμος με τη φωτιά, επέλαση κορονοϊού, ασύμμετρη απειλή…) Ας του πει λοιπόν κάποιος, ότι αυτή η διαρκής επίκληση της πολεμικής κατάστασης βάζει ακόμα και το μέσο δεξιό ψηφοφόρο να σκεφτεί ότι αν σε περίοδο ειρήνης είναι τόσο ανίκανος και άχρηστος να διαχειριστεί μια κρίση, τι θα έκανε σε συνθήκες πολέμου;
Πάνω στα αποκαΐδια που συνεχίζουν αθροίζονται με πιο φρέσκα, ο πρωθυπουργός της χώρας στήνει το όραμά του. Μέσα στα ακοκαΐδια θα φυτέψει άλλα είδη δέντρων. Ας του πει κάποιος ότι η Εύβοια παράγει ρετσίνι από τα δέντρα της. Δεν υπάρχουν σωστά και λάθος δέντρα. Υπάρχουν αυτά που υπήρχαν.
Το δια ταύτα είναι ότι ο Κυριάκος Μητσοτάκης έχει ως όραμα, μέσα από τις στάχτες να αναδυθεί ο ίδιος ξανά ως μέγας άριστος. Καλά θα πάει κι αυτό…