Είναι βέβαιο ότι ο ελληνικός λαός έχει εγκλωβιστεί σε μια παθητικότητα, σε μια σχεδόν αρρωστημένη αναμονή και αυτό γιατί έχει εθιστεί δυστυχώς στην αποδοχή κάποιων τετελεσμένων που τον καθηλώνουν και τον περιθωριοποιούν.
Στο παρελθόν ο ελληνικός λαός είχε μπουκώσει από δόγματα και μοντέλα πολιτικό-κοινωνικής εφαρμογής που είχαν αποτύχει ιστορικά και τώρα έρχεται μια πανδημία που μπορεί να εξελιχθεί και σε συνδημία η οποία επιδεινώνει την ήδη ρευστή ελληνική πραγματικότητα.
Ο αναπληρωτής υπουργός οικονομικών Θεόδωρος Σκυλακάκης δήλωσε ότι η χώρα βαδίζει σε τεντωμένο σχοινί μεταξύ αντιμετώπισης των εκτάκτων αναγκών που προκαλεί η πανδημία και στις υποχρεώσεις της χώρας, δηλαδή, ήθελε να πει ο αναπληρωτής υπουργός, οι υποχρεώσεις, είναι τα μνημόνια που έχουμε υπογράψει.
Τα μνημόνια κατέστρεψαν, φτωχοποίησαν, δημιούργησαν στρατιές ανέργων και ένα μεγάλο μεταναστευτικό κύμα Ελλήνων στο εξωτερικό καθώς επίσης και αυτοκτονίες. Τώρα η πανδημία προχωρά εκ των πραγμάτων σε περιορισμό των ατομικών-συνταγματικών δικαιωμάτων, σε απολύσεις και σε κλείσιμο πολλών επιχειρήσεων.
Από το φόβο της απώλειας εργασίας, και της περιουσίας με τα μνημόνια, περάσαμε στο φόβο της υγείας. Έμειναν όμως τα ίδια πρόσωπα, πολιτικά και δημοσιογραφικά με το τοξικό και νεκρόφιλο σύνδρομο των βρυκολάκων να μας δείχνουν τον θάνατο μας.
Τι μας λένε; Φοβηθείτε. Όχι σταθείτε όρθιοι, όχι δείξτε δύναμη και αντοχή, αλλά με μια αυτάρεσκη ερμηνευτική στενότητα της πανδημίας μας δείχνουν το σπιράλ του θανάτου και μας κάνουν μαθήματα εγκλεισμού.
Ναι τα μέτρα προφύλαξης είναι βασικός παράγοντας κατά της πανδημίας. Ναι ο ιός είναι εδώ και απειλεί. Αλλά δεν καταλύεις το αίσθημα πληρότητας των ανθρώπων με φόβους για το χειρότερο. Ο φόβος είναι μια πηγή από την οποία κυλά σταγόνα, σταγόνα, η παράλυση της βούλησης. Ο φόβος σε κάνει ταπεινωμένο.
Ακούγοντας κανείς τους επαγγελματίες του φόβου καταλαβαίνει ότι όσοι δεν αυτοκτόνησαν με τα μνημόνια, όσοι δεν θα πεθάνουν από την πανδημία, είναι σίγουρο ότι θα οδηγηθούν σε σοβαρές ψυχικές διαταραχές έγκλειστοι στο σπίτι τους, περιμένοντας τον θάνατό τους.
Ωστόσο υπάρχουν μεγάλες ευθύνες σε κυβέρνηση και αντιπολίτευση για το τι συμβαίνει σήμερα με την πανδημία και τις ανεπάρκειες του συστήματος υγείας. Λύση δεν είναι ο διακομματικός υπουργός υγείας που πρότεινε ο Τσίπρας, τι να κάνει εξάλλου ένας υπουργός σε ένα σύστημα υγείας ξεχαρβαλωμένο και με τρομακτικές ελλείψεις. Αν μάλιστα ο προτεινόμενος υπουργός είναι στη λογική της ίδιας πολιτικής που ασκείται σήμερα, όπως η κ, Λινού προτεινόμενο πρόσωπο από τον Τσίπρα, που δεν διαφοροποιείται από τους ιατρογνώμονες των αποφάσεων. Η λύση θα ήταν χρόνια τώρα να είχε σταματήσει η μιζα-πολιτική και στο θέμα της υγείας. Όμως οι μιζα-πολιτικοί, έχουν κατανοήσει την άσκηση της εξουσίας ως συνθηκολογημένη μπίζνα.
Πέραν τούτου αντί να διεκδικήσει η κυβέρνηση ένα μεγάλο κούρεμα του χρέους με αφορμή την πανδημία τι μας λέει, ότι πιθανά θα πάμε σ’ ένα κορονομνημόνιο. Και επειδή ο λαός μπορεί με το τέλος της πανδημίας, όποτε έρθει – ή με την κάμψη της πανδημίας καλύτερα – να θελήσει να δώσει ένα τέλος στη γνώριμη τάξη πραγμάτων, δηλαδή σε ανθρώπους, σε ιδέες, σε θεσμούς, σε τρομολάχνους της ενημέρωσης και της πολιτικής διαχείρισης και να πει κλάψαμε, θρηνήσαμε, θάψαμε αυτά που έχουμε χάσει από τα μνημόνια έως την πανδημία, καιρός να διεκδικήσουμε μια δράση τότε θα δούμε το πολιτικό σύστημα να αυτο-οργανώνεται.
Δηλαδή θα δούμε τα πολιτικά κόμματα να πάνε σε μια οικουμενική κυβέρνηση γιατί θα συνυπάρχουν και εθνικοί λόγοι. Εξάλλου η λέαινα πραγματικότης κατά την μνημονιακή περίοδο μας έχει δείξει ότι οι διακηρυκτικές δέλτους των κομματικών σαλπισμάτων πάνε περίπατο και τα πολιτικά κόμματα συναντιούνται και επικαλύπτονται.
Πολλά έχουμε να δούμε ακόμη, προς το παρόν τα πράγματα βαυκαλίζονται με τα λούσα της υπερβολής και της χειραγώγησης.
Απόστολος Αποστόλου
Δρ. Φιλοσοφίας