Η πανδημία έχει επιστρέψει δριμύτερη και δυστυχώς, ελλείψει ουσιαστικού σχεδιασμού, η ατομική ευθύνη είναι ό,τι μας έχει απομείνει.
Γράφει ο Κώστας Κεφαλογιάννης…
Θα προσπαθήσω να είμαι επιεικής: ζούμε μια κατάσταση πρωτόγνωρη σε όλα τα επίπεδα. Ουδείς έχει διαχειριστεί ξανά στο πρόσφατο ή και στο μακρινό παρελθόν μια κρίση αυτού του μεγέθους και αυτών των ιδιαιτεροτήτων. Ούτε οι κυβερνήσεις ούτε οι πολίτες. Είναι, λοιπόν, λογικό να γίνουν λάθη.
Σε ετούτη την παράξενη σχοινοβασία, μια άσκηση ισορροπίας επί της ουσίας, με την δημόσια υγεία στην μια πλευρά και την οικονομία στην άλλη, ένα μικρό στραβοπάτημα αρκεί για να πάνε όλα κατά διαβόλου.
Τούτων δοθέντων, ας πούμε τα πράγματα με το όνομά τους: η επάνοδος της πανδημίας στην Ελλάδα και μάλιστα με σφοδρότητα που τρομάζει (ή θα έπρεπε να τρομάζει) οφείλεται σε μεγάλο βαθμό και σε λανθασμένες κινήσεις της κυβέρνησης.
Δεν μιλάμε για μία και δυο. Μιλάμε για αρκετές. Με αντιφατικά μέτρα και επικοινωνιακά μηνύματα (τα οποία ήθελαν να πουν «προσέχετε» αλλά εντέλει εξέπεμπαν χαλαρότητα και «εντάξει, όλα καλά, greek summer for ever»), με άγχος για το άνοιγμα του τουρισμού που αποδεικνύεται ότι έγινε βιαστικά και χωρίς σχεδιασμό, η κυβέρνηση επέμενε να αυτοθαυμάζεται για την επιτυχή διαχείριση της πρώτης φάσης και αμέλησε να δει το παγόβουνο μπροστά της. Τώρα που το είδε, δεν ξέρω αν προλαβαίνει να το αποφύγει. Σε μεγάλο βαθμό πια εξαρτάται από εμάς και την συμμόρφωσή μας με τα μέτρα ατομικής προστασίας (που οφείλαμε να συνεχίσουμε να λαμβάνουμε έτσι κι αλλιώς, πλην όμως «έλα μωρέ τώρα, η μάσκα δεν αντέχεται…»).
Η ατομική ευθύνη βεβαίως δεν υποκαθιστά την κρατική. Την συμπληρώνει. Κι έπειτα, εφόσον η κυβέρνηση εισέπραξε (επεδίωξε να εισπράξει πιο σωστά) τα εύσημα για την διαχείριση της πρώτης φάσης, δεν μπορεί τώρα να μετακυλήσει τις ευθύνες αλλού και ειδικά στους νέους «που είναι ανεύθυνοι», για το δεύτερο κύμα.
Και στο κάτω – κάτω, πώς αλλιώς να είναι; Ασχολήθηκε στα σοβαρά κάποιος μαζί τους (με τους νέους εννοώ). Μπήκε έστω και ένας στον κόπο να σκεφτεί πώς θα στήσει μια καμπάνια προσαρμοσμένη σε μέσα (social) και πρόσωπα που έχουν διείσδυση στην νέα γενιά; Πόσο δύσκολο θα ήταν στον σχεδιασμό της –ακριβής – επικοινωνίας των τηλεοπτικών σποτ (ελάχιστοι νέοι βλέπουν τηλεόραση) και των συμπαθών ηθοποιών που αρέσουν στον πατέρα μου, να προστεθεί το Instagram, το twitter ακόμα και το (εκνευριστικό για εμάς τους «παππούδες») Tik Tok και οι λεγόμενοι «influencers», μπας και μας ακούσουν και καταλάβουν την σοβαρότητα της κατάστασης οι πιτσιρικάδες;
Προφανώς πολύ. Κάπως έτσι μείναμε με τον Σπύρο Παπαδόπουλο και την Βίκυ Σταυροπούλου, την ώρα που οι νέοι (αδιάφοροι πλήρως για τα παραπάνω) έβλεπαν τα εξής: τα μαγαζιά και τα σύνορα να ανοίγουν, τα μέτρα παρότι θεωρητικά υποχρεωτικά, στην πράξη είτε να καταστρατηγούνται, είτε να αντιμετωπίζονται ως εντελώς προαιρετικά , τους πολιτικούς να συνωστίζονται σε εγκαίνια και λοιπές εκδηλώσεις, τα δρομολόγια στα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς να αραιώνουν ελέω καλοκαιριού (!) και τον κόσμο να στοιβάζεται σαν τις σαρδέλες, τα αεροπλάνα να πετούν γεμάτα και την πληρότητα στα πλοία να αυξάνεται εν μέσω έξαρσης του ιού.
Έβλεπαν δηλαδή, ολόκληρη την χώρα (πλην ελάχιστων επιστημόνων που απέμειναν στα κανάλια να φωνάζουν και να μην τους ακούει κανείς), να κινείται στον ρυθμό της αμφισημίας των μέτρων και των μηνυμάτων της πολιτείας και κυρίως της ευδαιμονίας ενός πρόωρου και αμφίβολου «success story», λες και είχαμε ξεμπερδέψει οριστικά και αμετάκλητα με τον COVID.
Δεν θέλω να υπερασπιστώ ή να αθωώσω κανέναν από όσους κυκλοφορούν εκεί έξω με το μυαλό πάνω από το κεφάλι.
Εξακολουθεί να μου φαίνεται εξοργιστικά εγωιστικό να πηγαίνει κάποιος, ετούτη την εποχή, σε πάρτι με 2.000 ανθρώπους (εγκληματικό να το διοργανώνει) ή να συνωστίζεται και να κάνει «αντίσταση» στον Σαμπάνη και στον Βέρτη. Αλλά η ευθύνη για να ελεγχθούν τα πάρτι και οι παραβιάσεις στις συναυλίες ανήκει πρωτίστως στην πολιτεία και όχι στους συμμετέχοντες.
Επίσης, δεν ανήκω σε εκείνους που «χαϊδεύουν» τους νέους, ούτε θεωρώ ότι τα «παιδιά έχουν πάντα δίκιο». Αντιθέτως: πολύ συχνά έχουν άδικο , όμως ειδικά στην Ελλάδα δεν έχουν μάθει ούτε να το παραδέχονται, ούτε να αναλαμβάνουν τις ευθύνες των πράξεων τους.
Και ασφαλώς, δεν έχω υπομονή ούτε για εκείνους που δεν φορούν μάσκα επειδή είναι τεμπέληδες, ούτε για εκείνους που δεν φορούν μάσκα επειδή είναι «ψεκασμένοι». Συγγνώμη αλλά όχι. Το «δεν υπάρχει κορωνοϊός, τα οργάνωσε όλα ο Μπιλ Γκέιτς για να μας βάλει τσιπάκι και να μας ελέγχει» δεν είναι η γνώμη σου που έχεις δικαίωμα να την λες ελεύθερα. Είναι μια επικίνδυνη ανοησία που επιβεβαιώνει ότι είσαι ντιπ ηλίθιος και θα έπρεπε να απαγορευτεί να εκφράζεται δημόσια (διότι εκτός των άλλων, υπάρχουν και πολλοί άλλοι ανόητοι έτοιμοι να την πιστέψουν). Επίσης, δεν μας νοιάζει τι πιστεύεις. Φόρα τη μάσκα και μετά βρίζε τους «νεοταξίτες» και τον Σόρος μέσα στο μυαλό σου όσο θες.
Και, ναι, όσο κι αν έχει κουράσει να ακούγεται, προφανώς εδώ που είμαστε τώρα, για να αποφύγουμε τα χειρότερα, η ατομική ευθύνη θα παίξει κυρίαρχο ρόλο. Σας αρέσει, δεν σας αρέσει να το ακούτε, έτσι είναι.
Όμως τα λάθη έγιναν. Όποιος επιχειρεί να τα κρύψει, κάνει μεγαλύτερη ζημιά και στην χώρα και στην κυβέρνηση από όση έχει ήδη γίνει. Διότι αυτή η ιστορία έχει ακόμα, καθώς φαίνεται, πολύ δρόμο μπροστά της. Οπότε μόνο αν επισημανθούν τα λάθη μπορεί και να αποφευχθούν στο μέλλον.
Προς το παρόν, προσοχή τον Δεκαπενταύγουστο και να φοράτε μάσκες!