του Τάσου Παππά
Εχω μπερδευτεί με την κριτική που γίνεται από τη Δεξιά, το ΚΙΝ.ΑΛΛ. και τα φιλικά τους μέσα ενημέρωσης στους προστατευόμενους μάρτυρες. Είναι ένας θεσμός που ισχύει στη χώρα μας εδώ και χρόνια και εφαρμόστηκε στη δίκη της «17 Νοέμβρη». Τότε δεν είχαν καταθέσει ενστάσεις όσοι σήμερα έχουν βγει από τα ρούχα τους, καταγγέλλουν σκευωρία, μιλούν για κουκουλοφόρους-ψευδομάρτυρες, ζητούν να αποκαλυφθεί η ταυτότητά τους και να συρθούν στο εδώλιο.
Τότε δεν υπήρχε πρόβλημα γιατί ο στόχος ήταν η ένοπλη οργάνωση και όποιος εξέφραζε αμφιβολίες γινόταν αυτομάτως ευάλωτος στην κατηγορία για ιδεολογική συνοδοιπορία με τη «17 Νοέμβρη». Τότε, για να μην ξεχνιόμαστε, αποδοκιμάστηκαν ακόμη και οι μάρτυρες χαρακτήρα. Η συμπολίτευση (Δεξιά, ΚΙΝ.ΑΛΛ.) και τα στρατευμένα μέσα ενημέρωσης υποστηρίζουν ότι οι συγκεκριμένοι προστατευόμενοι μάρτυρες επειδή έχουν καταθέσει στην αμερικανική Δικαιοσύνη για την υπόθεση της Novartis (με πιθανές οικονομικές απολαβές), δεν έχουν δικαίωμα να το κάνουν και στην Ελλάδα (χωρίς οικονομικές απολαβές), ασχέτως αν αυτό δεν απαγορεύεται από τους ελληνικούς νόμους.
Δεν έχει γι’ αυτούς καμία σημασία τι επιτρέπει και τι απαγορεύει ο νόμος. Δεν έχει γι’ αυτούς καμία σημασία ποια εικόνα θα σχηματίσουν οι πολίτες βλέποντάς τους να εστιάζουν στον τύπο και όχι στην ουσία, βλέποντάς τους να παλεύουν για την ακυρότητα της διαδικασίας και όχι για την αθωότητα των αναφερομένων στο εισαγγελικό πόρισμα. Με τη δύναμη πυρός που διαθέτουν μπορούν να παραβιάζουν ανενόχλητοι την κοινή λογική, να χλευάζουν χωρίς κανένα κόστος το θεσμικό πλαίσιο και να συκοφαντούν ατιμωρητί το σύμπαν.
Αυτό που έχει σημασία είναι να θολώσουν την εικόνα για το σκάνδαλο, να σχετικοποιήσουν τις πολιτικές ευθύνες τους για την εκτεταμένη διαφθορά στον χώρο της Υγείας, να διασκεδάσουν τις βαριές υποψίες που περικυκλώνουν πρωτοκλασάτα στελέχη του συναινετικού δικομματισμού για ποινικά κολάσιμες πράξεις και εσκεμμένες παραλείψεις, να τρομοκρατήσουν με αφόρητες πιέσεις, ωμούς εκβιασμούς, μηνύσεις και χολερικά δημοσιεύματα τους εισαγγελείς που ασχολούνται με την ιστορία, να ρίξουν στα μαλακά την εταιρεία, η οποία μπορεί να χρημάτιζε ό,τι κινούνταν αλλά έσωζε ζωές, και βεβαίως να ενοχοποιήσουν τους πολιτικούς αντιπάλους τους που τόλμησαν, οι θρασείς, να εγκαλέσουν τους φυσικούς ιδιοκτήτες της χώρας για συνέργεια σ’ ένα έγκλημα διαρκείας -κάτι που παραδέχονται ακόμη και άνθρωποι υπεράνω υποψίας για ροπή προς τον αριστερισμό (Ρακιντζής, Σούρλας, Κρεμαστινός).
Το παράδοξο είναι ότι οι επιτιθέμενοι στους μάρτυρες είναι κατά κανόνα οπαδοί του αμερικανικού μοντέλου. Το αποθεώνουν και συχνά-πυκνά αναφέρουν ότι αυτό είναι το σωστό σύστημα απονομής δικαιοσύνης από το οποίο πρέπει να διδαχτούμε.
Φυσικά δεν μπορούν να δώσουν μια σοβαρή και πειστική απάντηση στο ερώτημα: «Αν οι μάρτυρες θεωρούνται αξιόπιστοι στις ΗΠΑ, όπου τα κριτήρια για να ενταχθεί κάποιος σε καθεστώς προστασίας είναι πολύ αυστηρά, γιατί να μην είναι αξιόπιστοι και για την ελληνική Δικαιοσύνη; Εκεί χρήσιμοι και έγκυροι, εδώ άχρηστοι και ίσως στημένοι;».
Μπάζει το σκεπτικό τους από παντού. Νομίζω ότι είναι σημάδια πανικού που τείνει να πάρει μεγάλες διαστάσεις, όσο προχωράει η διερεύνηση του σκανδάλου. Με τις αποκαλύψεις να πέφτουν σαν βροχή και τις αλλεπάλληλες κραυγαλέες αστοχίες των ενεχομένων στην υπόθεση ενισχύεται η άποψη ότι κάτι σάπιο υπάρχει.