του Κώστα Βαξεβάνη
Εσύ που ανεβοκατεβάζεις σημαίες στις βραχονησίδες για να πάρεις κανένα like στο facebook. Εσύ με τον πατριωτισμό «αντιβιοτικό» που χρειάζεται επιβεβαίωση τρις ημηρεσίως μετά το φαγητό. Εσύ που θεωρείς πως η πατρίδα ανήκει κατ’ αποκλειστικότητα σε κάφρους και στρατόκαυλος. Εσύ που η αγάπη σου για την πατρίδα χρειάζεται επιβεβαίωση από «καταδρομικές αποστολές» του φαντασιακού σου γιατί δεν μπορείς να καταλάβεις το βάθος της αγάπης αυτής που γεννά καθημερινή απαίτηση και όχι χαβαλέ. Εσύ που ακόμα και η «μαγκιά» σου χρειάζεται φωτογράφιση.
Άκου λοιπόν. Δεν έχεις ιδέα τί σημαίνει πόλεμος και φωτιά. Δεν χρειάστηκε να κλάψεις κανένα νεκρό εξαιτίας της αδικίας προς το ανθρώπινο γένος που λέγεται πόλεμος. Δεν χρειάστηκε (ευτυχώς) να μαζέψεις από το χώμα τα κομμάτια ενός διαμελισμένου παιδιού, του παιδιού σου ίσως, για να αντιληφθείς τον παραλογισμό. Δεν ένοιωσες πείνα, δίψα, εξαθλίωση. Δεν μύρισες την ανάσα του πεινασμένου και τη αναπνοή του θανάτου. Δεν αναρωτήθηκες αν ο γιος σου έχει θα σχολείο και πανεπιστήμιο για να μορφωθεί. Δεν αναρωτήθηκες αν θα έχεις φίλους ή αν θα είναι νεκροί. Δεν αναρωτήθηκες πώς πεθαίνουν στον πόλεμο, πόσο φρικτά και άδικα. Δεν αναρωτήθηκες αν οι πραγματικοί ήρωες των ακριτικών νησιών είναι αυτοί που καλλιεργούν τα βράχια και προσφέρουν επί χρόνια ζωή στα παιδιά τους και την πατρίδα τους και όχι τα κουτσαβάκια της παρέας.
Είσαι ένας μαχαλόμαγκας που ξέρεις τον πόλεμο από ταινίες του Πρέκα και από τις αμερικανιές της τηλεόρασης. Νομίζεις πως είσαι αθάνατος που θα επιβιώσεις και μάλιστα νικητής. Έχεις ακριβώς την ψυχολογία του τεμπέλη δυσκίνητου που ανεβαίνει στο καγκούρικο αυτοκίνητό του και γκαζάρει πιστεύοντας πως αυτή είναι η δική του απόδοση και όχι της μηχανής. Αντιλαμβάνεσαι τον εαυτό σου ως λοκατζή με όπλο και διόπτρα που είναι έτοιμος να σφάξει τους εχθρούς αλλά δεν αναρωτιέσαι γιατί χρειάζεσαι εχθρούς. Στα όνειρά σου σκύβεις να αποφύγεις ρουκέτες και σφαίρες αλλά αν σκάσει στα μπατζάκια σου έστω και βαρελώτο, θα πάθεις ακράτεια γιατί έτσι συμβαίνει με κάθε άνθρωπό.
Είσαι ένα αμόρφωτος (δεν εννοώ τα σχολεία αλλά τη μόρφωση της ζωής) που δεν ξέρεις πως το 1996, έτσι, παρά λίγο να ξεκινήσει πόλεμος στα Ίμια επειδή κάποιοι «πατριώτες» έπαιξαν το παιχνίδι της σημαίας που τελικώς στοίχισε τη ζωή σε τρεις έλληνες αξιωματικούς. Είσαι ένας επιπόλαιος, ανόητος, που μπερδεύει την πατρίδα με αυτό που αντιλαμβάνεται ως προσωπικό του χώρο. Που, είμαι σχεδόν βέβαιος πως θα ψάχνει από πού να φύγει αν ξεκινήσει το κακό, γιατί οι πραγματικοί πατριώτες δεν έχουν ανάγκη να φωνάζουν πόσο πατριώτες είναι, απλώς το δείχνουν κάθε μέρα με τον πιο απλό τρόπο όντας υπεύθυνοι σε αυτά που απαιτεί η χώρα.
Αν δεν είσαι όλα αυτά, είσαι απλώς ένας προβοκάτορας που εξυπηρετείς τους άλλους δίνοντάς τους την ευκαιρία να κάνουν το κακό. Τη σημαία την υπερασπίζουν αυτοί που μπορούν όταν χρειαστεί. Και αυτό συμβαίνει στην πραγματική ζωή, στην πραγματική ιστορία στην οποία δεν υπάρχει second life, γιατί δεν είναι video game. Κατάλαβες;
Όπως δεν είναι πατριωτική ευθύνη το σκηνικό που έστησες για να τραβήξεις φωτογραφίες. Τα σύνορα της χώρας τα φυλάει ο Στρατός με ευθύνη των κυβερνήσεων. Αυτοί παίρνουν αποφάσεις όταν χρειάζεται και όχι κάτι τύποι που ανεβάζουν φωτογραφίες στο facebook για να βρουν γκόμενες. Πατριώτες των social και της πορδής.