Μάκης Ανδρονόπουλος
Για όσους δεν κρύβονται πίσω από το δάκτυλό τους είναι πλέον ξεκάθαρο πως η επιθετικότητα της Τουρκίας (όλης της Τουρκίας, όχι μόνο του Ερντογάν) θα περάσει από το επίπεδο του υβριδικού πολέμου που διεξάγει εναντίον της χώρας μας και της Κύπρου, στο επίπεδο πρόκλησης θερμού επεισοδίου με ότι αυτό μπορεί να συνεπάγεται.
Είναι επίσης σαφές ότι δεν έχουμε να περιμένουμε τίποτε από την ΕΕ, το ΝΑΤΟ και τις ΗΠΑ.
Αντίθετα, οι παράγοντες αυτοί μπορούν να εκθέσουν τον ελληνισμό σε σκοτεινές δικές τους σκοπιμότητες, όπως για παράδειγμα τώρα στο φιλοτουρκικό Βερολίνο, όπου θα επιχειρηθεί στις 25 Νοεμβρίου ο εγκλωβισμός της Λευκωσίας και της Αθήνας σε διπλωματικά αδιέξοδα που θα μετατραπούν σε τετελεσμένα.
Συνεπώς, όπως υπονόησε και ο Κώστας Καραμανλής, σύντομα θα βρεθούμε μπροστά στο δίλημμα ή τους δίνουμε ότι θέλουν ή πάμε σε πόλεμο.
Αυτά, ολόκληρο το πολιτικό σύστημα ουσιαστικά τα κρύβει από το λαό διότι έχει αφήσει τη χώρα εδώ και δύο δεκαετίες αμυντικά «ξεβράκωτη», ενώ ήταν ξεκάθαρο ήδη από το 2005 πως η ισορροπία δυνάμεων θα είχε πλήρως ανατραπεί το 2015 με το γιγαντιαίο πρόγραμμα εξοπλισμών που εφάρμοσε η Άγκυρα.
Σήμερα η Τουρκία του G20 έχει εισέλθει στη φάση της αυτοδύναμης ανάπτυξης και παραγωγής προηγμένων εξοπλιστικών συστημάτων (αεροπλάνα, drones, υποβρύχια, αεροπλανοφόρο κ.ο.κ.), ενώ θεωρείται πως διαθέτει έναν από τους καλύτερους στρατούς ηλεκτρονικού πολέμου.
Κανένας Έλληνας πολίτης δεν γνωρίζει αν υπάρχει αποτρεπτική ικανότητα πέραν των 48 ωρών.
Εκείνο που ξέρει είναι πως υπάρχει δραματική τουρκική υπεροπλία και μεγάλο επιχειρησιακό βάθος (εφεδρείες).
Αυτό δημιουργεί αβεβαιότητα. Δεν είμαστε έτοιμοι γι΄ αυτό που μας περιμένει, ούτε ως πολιτική ηγεσία, ούτε ως κοινωνία.
Γι΄ αυτό και μπορεί να εκκολαφθεί το αυγό του ντεφετισμού, της ηττοπάθειας.
Η πολιτική του διαλόγου και του κατευνασμού έχει νόημα μόνο εάν επιδιώκεται να κερδηθεί χρόνος για να εξοπλιστεί η χώρα.
Αλλά κι εκεί λόγω της οικονομικής καχεξίας και πολιτικής αδυναμίας σωστής ιεράρχησης των εθνικών προτεραιοτήτων, τα πράγματα πάνε με τον αραμπά.
Τι πρέπει να κάνει ο πρωθυπουργός
Είναι γνωστό πως υπάρχει ένα τεράστιο κεφάλαιο ελληνικών συμφερόντων παρκαρισμένο στις off shore και σε τράπεζες τις Ελβετίας, της Σιγκαπούρης και όπου αλλού.
Ξέρουμε μετά βεβαιότητας ότι 45 δισ. ευρώ έφυγαν την περίοδο των μνημονίων, ότι πρόσφατη εκτίμηση της Κομισιόν ανεβάζει σε 60 δισ. ευρώ τα ελληνικά λεφτά που είναι σε off shore, ενώ το ΒΗΜΑ είχε πέρσι κάνει λόγο για 160 δισ. ευρώ επικαλούμενο έκθεση διεθνούς οίκου.
Κατά καιρούς άλλοι αναλυτές έχουν γράψει για 200 και άλλοι για 600 δισ. ευρώ.
Να μείνουμε στα 160 του «έγκυρου» Βήματος, δηλαδή σε ένα ΑΕΠ.
Μπορούμε να θεωρήσουμε βέβαιο πως η Τράπεζα της Ελλάδος και οι τράπεζες γνωρίζουν ποιοι έβγαλαν αυτά τα κεφάλαια έξω, τουλάχιστον τα 100.
Με αυτό ως δεδομένο, ο πρωθυπουργός θα μπορούσε να κάνει δυο-τρία άτυπα, αν όχι μυστικά τραπέζια, στους εν λόγω εξαγωγείς κεφαλαίων και να τους ζητήσει να του μαζέψουν 20 δισ. ευρώ σε 60 μέρες το πολύ για τη χρηματοδότηση της εθνικής άμυνας, δίνοντας κι ένα τόνο δραματικού και επείγοντος, έτσι ώστε οι καλεσμένοι του να καταλάβουν πως εάν δεν τον ικανοποιήσουν θα υποχρεωθεί να λειτουργήσει αλλιώς, για λόγους εθνικού συμφέροντος.
Το αντίδωρο θα είναι να πάρουν ομόλογα της ελληνικής αμυντικής βιομηχανίας μετατρέψιμα σε μετοχές μετά από μία πενταετία ή επταετία, αλλά και τη δυνατότητα παλιννόστησης ισόποσων κεφαλαίων χωρίς κανένα φόρο ή τέλος στην Ελλάδα.
It’s a fair game, αλλιώς…
Σημειωτέον ότι τα εταιρικά ομόλογα δεν θα επιβαρύνουν το κρατικό χρέος.
Ο λογαριασμός των 20 δισ. ευρώ είναι απόρρητος, αλλά τελεί υπό διακομματικό έλεγχο.
Από τα 20 δισ. ευρώ, με τα 5 χρηματοδοτεί άμεσα με leasing, ενοικίαση ή ότι άλλο σύστημα προσφέρεται ότι χρειαζόμαστε από … προχθές, όπως φρεγάτες, με άλλα 8 προβαίνει σε αγορές αεροπλάνων με πλήρη ηλεκτρονικό εξοπλισμό και προηγμένα πυρομαχικά (ίσως να πάρει μερικά F35 που ξέμειναν στις ΗΠΑ από την Τουρκία), ενώ τα υπόλοιπα τα ρίχνει στην εθνική παραγωγή και την έρευνα-ανάπτυξη.
Αν οι Βρυξέλλες γκρινιάξουν, θα χρειαστεί να τις αγνοήσει επιδεικτικά, ίσως και απειλητικά.
Εννοείται ότι δεν πρέπει να πάρει τίποτε γερμανικό, πρώτον, γιατί τα υποβρύχιά τους γέρνουν και δεύτερον, γιατί ξεπουλάνε τα πάντα στους Τούρκους.
Μπορεί μάλιστα να έχουν ενδιαφέρον αγορές από το Ισραήλ και την Κίνα… και όπου αλλού.
Πέντε κρίσιμα υστερόγραφα για πολιτικές απoφάσεις
ΥΓ. 1: Για το εθνικό φρόνημα, οι ασκήσεις στο τρίγωνο Αθήνα-Λευκωσία-Τελ Αβίβ και Κάιρο είναι αναμφίβολα κρίσιμες, αλλά η αναφορά στο «ενιαίο αμυντικό δόγμα» έχει εξαφανιστεί από τον ελληνικό πολιτικό λόγο, κι αυτό εκλαμβάνεται από την κοινή γνώμη ως τρίτη προδοσία της Κύπρου (μετά το πραξικόπημα και τους Αττίλες και την τραπεζική κρίση εξ αιτίας των ελληνικών κρατικών ομολόγων).
Εκεί χρειάζεται κάποιος άλλος πατριωτικός λόγος περισσότερο ουσιαστικός από το η Αθήνα συμπαρίσταται.
ΥΓ. 2: Το θεώρημα του πολέμου των 48 ωρών είναι ηττοπαθές, αφ΄ ενός γιατί στηρίζεται στην αναμενόμενη παρέμβαση του ξένου παράγοντα, αλά Σίσκο όπως έγινε στην Κύπρο ή στα Ίμια που μας κληροδότησαν το No ships, no troops, no flags, αφ΄ ετέρου είναι και ανιστόρητο, γιατί δεν λαμβάνει υπ’ όψιν την ιστορική πραγματικότητα.
Ο Α’ Παγκόσμιος Πόλεμος ξεκίνησε για πόλεμος της μιας εβδομάδας και κράτησε τέσσερα χρόνια.
Όλες οι μεταπολεμικές συγκρούσεις κράτησαν πολύ περισσότερο από το αρχικώς προβλεπόμενο.
Το θεώρημα του πολέμου των 48ωρών όμως περιέχει την ηττοπάθεια εγγενώς, στην προετοιμασία και στη δυνατότητα…
Εκτός εάν η φαντασίωση του πολέμου των 48 ωρών εννοείται ότι τόσο χρόνο χρειάζεται σήμερα για να νικήσεις ή να ηττηθείς.
ΥΓ. 3: Η Τουρκία θα προκαλεί, αλλά δεν πρόκειται να χτυπήσει πρώτη, για να έχει το διπλωματικό πλεονέκτημα.
Μπορεί όμως να προκαλέσει με μία γεώτρηση θερμή αντίδραση από τη δική μας πλευρά.
Η κατευναστική πολιτική έχει και τα όριά της.
Οι ελληνικές ένοπλες δυνάμεις φέρουν βαρέως την αποτροπή καταβύθισης του τουρκικού στόλου από τους Σίσκο-Αραπάκη.
Δεν αντέχουν άλλη υποχώρηση. Ο πιλότος το ξεκαθάρισε: «Ετούτος εδώ ο λαός δεν γονατίζει παρά μονάχα μπροστά στους νεκρούς του».
ΥΓ. 4: Συνεπώς, εάν η Ελλάδα υποχρεωθεί να χτυπήσει πρώτη, πρέπει την ίδια στιγμή-ακαριαία να προβεί σε ένα γρήγορο ολοκληρωτικό πόλεμο (αμυντική επίθεση) με όλα τα πλεονεκτήματα του «πρώτου χτυπήματος», έτσι ώστε να έχει κάποια σοβαρή δυνατότητα νίκης.
Αν δεν το κάνει η Ελλάδα, το επόμενο δευτερόλεπτο θα το κάνει η Τουρκία.
ΥΓ. 5: Στο Επίμετρο της «Θεωρίας του Πολέμου» (Θεμέλιο, 1997) ο Παναγιώτης Κονδύλης διατυπώνει το δόγμα του «πρώτου χτυπήματος» από ελληνικής πλευράς, το οποίο προέκυψε από την στρατηγική ανάλυση των τότε δεδομένων που σήμερα έχουν εξελιχθεί εις βάρος της Ελλάδας.
Ειδικότερα, ο Κονδύλης επισημαίνει το μειονέκτημα του κατακερματισμένου ελληνικού χώρου, γεγονός που επιτρέπει στον εχθρό να καταλάβει ορισμένα νησιά, δημιουργώντας τετελεσμένα γεγονότα σε σύντομο χρονικά διάστημα.
Ο Κονδύλης εντοπίζει τέσσερις παράγοντες που μπορούν να αντισταθμίσουν τα ελληνικά μειονεκτήματα, ο συνδυασμός των οποίων μπορεί να οδηγήσει σε «αξιόλογες πιθανότητες νίκης» την ελληνική πλευρά:
1) Η ελληνική πλευρά θα έχει εδαφικές απώλειες, δεν θα πρέπει να εξαντληθεί στην προσπάθεια ανακατάληψής τους, αλλά στην κατάληψη τουρκικών εδαφών είτε ως αντιστάθμισμα, είτε για τη μετέπειτα διαπραγμάτευση.
2) Είναι ιδιαίτερα κρίσιμη η αποφυγή του κατακερματισμού των ελληνικών δυνάμεων και η συγκέντρωση των ελληνικών δυνάμεων σε συγκεκριμένους στόχους.
Ειδικά η αεροπορία, δεν πρέπει να αναλωθεί με την προάσπιση πόλεων και άμαχων πληθυσμών, αλλά να επικεντρωθεί στα καίρια επιχειρησιακά σημεία και στην συντριβή των εχθρικών δυνάμεων.
3) η ελληνική πλευρά, πέρα από τα θέατρα του πολέμου, πρέπει να είναι σε θέση να ενεργεί σε όλη την τουρκική επικράτεια, ώστε να αποτρέψει την απόσυρση σημαντικών δυνάμεων του εχθρού στο βάθος της Τουρκίας, από όπου θα μπορεί να πλήξει ελληνικούς στόχους με πυραύλους μεγάλου βεληνεκούς και
4) η αποφασιστικότητα να καταφέρει το πρώτο (μαζικό) πλήγμα, αιφνιδιάζοντας τον εχθρό». Το «πρώτο πλήγμα» είναι μια συντονισμένη και ακαριαία ενέργεια όλων των κλάδων των ενόπλων δυνάμεων προς εκμηδενίσει των ζωτικών σημείων του εχθρικού πολεμικού δυναμικού, ιδίως όσων εμφανίζονται κρίσιμα μέσα στη δεδομένη συγκυρία.-