Δέκα χρόνια μετά το μνημόνιο και αφού αποβιομηχανοποιήθηκε η οικονομία, δεν ήρθε ούτε μια αξιόλογη επένδυση (αξιόλογη, όχι πώληση ασημικών, λοταρίες κλπ.), αφού πολεμήθηκε από το κράτος λυσσαλέα το επιχειρείν ειδικά το μικρό που είναι κύτταρο της αυτονομημένης επαγγελματικής ζωής, και αφού μέσω κοινωνικών αυτοματισμών περικόπηκαν συντάξεις, μισθοί, δώρα, γίνανε απολύσεις και πάει λέγοντας… ενόψει σωτηρίου έτους 2021 συζητάμε για εκπλειστηριάσεις και πτωχευτικούς.
Μετά μας κάνει εντύπωση που στο 2ο κύμα πανδημικής έξαρσης η “λύση” των κρατικών μανδαρίνων ήταν να δηλώνει καθείς ξεχωριστά τα ατομικά του στοιχεία για να αναπνεύσει καθαρό αέρα στην εξοχή.
Και που κάτι μου λέει ότι οι γνωστοί γκουρού του νεοφιλελεύθερου κανιβαλισμού θα αρχίσουν τα λογιστικά τερτίπια της μνημονιοκρατούμενης νοοτροπίας αναζητώντας (πάλι ως άλλοι Ιαβέρηδες) εξοικονόμηση από την αποδόμηση των ούτως ή άλλως ανύπαρκτων προνοιακών πολιτικών, επιστράτευση της κοινωνικής μηχανικής για να εχθρεύεται ο ένας τον άλλο και να διευκολυνθούν οι απολύσεις και η εσωτερική υποτίμηση, κλπ.
Πάντοτε βέβαια με την συνδρομή της ατομικής ρετσινιάς για όσα προβλήματα επισωρεύει το πολιτικό σύστημα του κράτους. Πχ. για το μεταναστευτικό ευθύνεται η εχθροπάθεια των Ελλήνων, για την πανδημία η ανευθυνότητα, για την οικονομική κρίση ότι αναπνέουν κ.ο.κ…
Η πτώχευση καλά κρατεί όπως και να ‘χει.
Η μια κυβέρνηση χειρότερη της άλλης.
Ο Θεός να μας φυλάει γενικότερα.