Τουαλέτες και ανθοδέσμες, σμόκιν, σαμπάνια, χορός, γέλια.
Σκηνές βγαλμένες από παραμύθι ή μυθιστόρημα της Jane Austen. Ο Διεθνής Χορός των Ντεμπιτάντ ιδρύθηκε το 1954. Διοργανώνεται σε πολυτελή ξενοδοχεία της Νέας Υόρκης και εκεί δίνουν το παρών κορίτσια και νεαρές γυναίκες (πριγκίπισσες ή χρυσές κληρονόμοι, party girls), που έχουν επιλεγεί με συγκεκριμένα κριτήρια (πλούτος, καλοί τρόποι, ακαδημαϊκές επιδόσεις, αξίες, φιλανθρωπικό έργο, καταγωγή).
Οι ντεμπιτάντ φορούν μακριές λευκές τουαλέτες καθώς και λευκά γάντια μέχρι τον αγκώνα. Κρατούν ροζ ανθοδέσμες –ροζ και χρυσό είναι τα «επίσημα χρώματα» αυτού του χορού.
Οι συνοδοί των ντεμπιτάντ – συγγενείς, ή φίλοι στην ηλικία τους, – φορούν βραδινό ένδυμα ή στρατιωτική στολή. Κάθε ντεμπιτάντ αντιπροσωπεύει τον τόπο της, γι’αυτό παρουσιάζεται συνοδεία του εθνικού ύμνου, ή κάποιου άλλου τραγουδιού, με εθνικό χαρακτήρα.
Απομεινάρι μιας παλιάς νεοϋορκέζικης παράδοσης που κρατάει περισσότερο από μισό αιώνα.
Ο Διεθνής Χορός των Ντεμπιτάντ, ιδρύθηκε, ως θεσμός, το 1954. Έκτοτε διοργανώνεται κάθε δυό χρόνια, σε πολυτελή ξενοδοχεία της Νέας Υόρκης, το Waldorf Astoria ή το Pierre –και σε αυτόν, παρίστανται (μόνο κατόπιν προσκλήσεως) τα κορίτσια και οι νεαρές γυναίκες,από 16 ως 21 ετών, των λεγόμενων «καλών οικογενειών» απ’όλο τον κόσμο.
Χρυσές κληρονόμοι ή πριγκίπισσες, party girls και φοιτήτριες στα πιο ακριβά κολλέγια της Ανατολικής Ακτής, τα “real Gossip Girls” δίνουν τα διαπιστευτήριά τους στους μέλλοντες συζύγους, φίλους, συνεργάτες στις επιχειρήσεις τους.
Στους κύκλους της high society, ο «Χορός των Ντεμπιτάντ» θεωρείται ένα από τα πιο σημαντικά γεγονότα της χρονιάς – το Forbes τον κατατάσσει στη λίστα με τις 10 βραδιές «με την μεγαλύτερη αναμονή», ετησίως.
Παραδοσιακά, η εκδήλωση αυτή βασίζεται στο ιστορικό Queen Charlotte’s Βall που διοργανωνόταν κάθε χρόνο στο Λονδίνο, από το 1780 και ήταν η τελετουργική παρουσίαση των δεσποινίδων της βρετανικής αριστοκρατίας στην Βασίλισσα και την Αυλή –στην ουσία, επρόκειτο για ένα ιδιότυπο νυφοπάζαρο.
Η ντεμπιτάντ ήταν ένα κορίτσι ώριμο πια για γάμο και η παρουσίαση, ήταν ένας τρόπος επίδειξής της στους κατάλληλους εργένηδες και τις οικογένειές τους. Μετά το ’58, η βασίλισσα Elizabeth κατήργησε την τελετή, αλλά το έθιμο, αναβίωσε δειλά, μετά το 2009. Παρόμοιοι χοροί οργανώνονται, στο Παρίσι ή τη Βιέννη – και σ’αυτούς δίνουν το παρών, οι νεαροί γόνοι όλων των βασιλικών οίκων της Ευρώπης. Τα τελευταία 15 χρόνια, στη λίστα των καλεσμένων προστέθηκαν και οι ευγενείς με καταγωγή από την Ασία και την Αφρική.
Απ’όλα τα σχετικά events, o νεοϋορκέζικος Διεθνής Χορός των Ντεμπιτάντ, απολαμβάνει ιδιαίτερο κύρος.
Ουσιαστικά, μόνο τα πιο επίλεκτα νέα μέλη της «καλής κοινωνίας» έχουν πρόσβαση σε αυτόν, κόρες ευγενών, ηγετών, διπλωματών πρέσβεων, αμερικανών προέδρων, μέλη της δυναστείας Rockefeller, των Astor, των Vanderbilt. Ανάμεσά τους, η Jackie Kennedy – τότε Bouvier – όπως και η αδελφή της, Lee, το ’51, οι κόρες του προέδρου Richard Nixon, Tricia και Julie, η πριγκίπισσα Κatarina της Γιουγκοσλαβίας, η Ivanka Trump, αλλά και η Αlaina Bentley, η Christina Huffington και η υπερεπιτυχημένη σχεδιάστρια μόδας Vera Wang, το ’68. Η τελευταία πλέον, υπογράφει τα πιο ποθητά, στιλάτα ballgowns των νέων ντεμπιτάντ.
Πώς επιλέγονται οι ντεμπιτάντ:
Σύμφωνα με το τυπικό, κάθε ντεμπιτάντ που παρίσταται στο event πρέπει να προσκληθεί από μια άλλη, παλιότερη ντεμπιτάντ του ΙDB, να εγκριθεί η παρουσία της από την Επιτροπή του Χορού (που ελέγχει, άτυπα αν και εξονυχιστικά, τον «φάκελο» κάθε ενδιαφερόμενης) και –φυσικά –να διαθέσει πρόθυμα το ελάχιστο αντίτιμο-εισιτήριο για τη «χρυσή βραδιά»: ένα ποσό που κυμαίνεται γύρω στα 22.000- 25.000 δολάρια.
Τα περισσότερα κορίτσια που εξασφαλίζουν την πολυπόθητη πρόσκληση, κατάγονται από την Αμερική, όμως, πλέον εκπροσωπούνται και άλλες χώρες, όπως η Γαλλία, η Βρετανία, η Γερμανία και η Κίνα. Θεωρητικά, κριτήριο για την επιλογή των ντεμπιτάντ, δεν είναι μόνο ο πλούτος, αλλά και οι καλοί τρόποι, η παιδεία, οι αξίες, οι ακαδημαϊκές επιδόσεις, οι αθλητικές διακρίσεις, το φιλανθρωπικό τους έργο, η συνεισφορά στα κοινά, ή η καταγωγή τους.
Στην πραγματικότητα, βέβαια, αρκεί ένα καλό “who is who”, στην Βίβλο της αμερικάνικης ελίτ, συνεπώς– όπως δηλώνουν, οι καλά γνωρίζοντες – «οποιαδήποτε ντεμπιτάντ, με τις σωστές διασυνδέσεις έχει σοβαρές πιθανότητες να προσκληθεί στο χορό».
Το τελετουργικό της εκδήλωσης περιλαμβάνει μια σειρά από εκδηλώσεις, δείπνα, και dinner party γνωριμίας, των κοριτσιών με τους συνοδούς της, πριν από την επίσημη βραδιά.
Στο χορό, οι ντεμπιτάντ επιβάλλεται να φορούν μακριές λευκές τουαλέτες (αλλοτινά σύμβολα μιας στιλάτης παρθενικής αθωότητας), καθώς και λευκά γάντια μέχρι τον αγκώνα.
Όλες τους, κρατούν ροζ ανθοδέσμες –το ροζ, όπως και το χρυσό, είναι τα «επίσημα χρώματα» του χορού, χρώματα που συμβολίζουν τη θηλυκότητα και το διαχρονικό class.
Οι συνοδοί των ντεμπιτάντ – συνήθως αδελφοί, συγγενείς, ή φίλοι στην ηλικία τους, – φορούν ένδυμα βραδινό ή στρατιωτική στολή. (σσ. σύμφωνα με το τυπικό, «κάθε νεαρή κυρία, δέον είναι να συνοδεύεται από δύο άντρες: έναν πολίτη, και έναν νεαρό δόκιμο Στρατιωτικής Ακαδημίας, ο οποίος φέρει και τη σημαία της χώρας ή της πολιτείας καταγωγής της ντεμπιτάντ. Κάθε κορίτσι, ουσιαστικά, αντιπροσωπεύει τον τόπο του, γι’αυτό παρουσιάζεται στο κοινό, συνοδεία του εθνικού ύμνου, ή κάποιου άλλου τραγουδιού, με εθνικό, παραδοσιακό χαρακτήρα…).
Εκτός την παρουσίαση κάθε κοριτσιού, στο κοινό, συνοδεία ορχήστρας και την τυπική υπόκλιση, η βραδιά περιλαμβάνει –φυσικά –χορό, cocktail party, ομαδική φωτογράφιση για τον Τύπο και αμέτρητες selfies.
Άλλωστε, το να είσαι ντεμπιτάντ σήμερα, σημαίνει κυρίως γνωριμίες, πάρτι, προβολή, κοινωνική δικτύωση, και «φιλίες που διαρκούν μια ζωή». Όλες οι ντεμπιτάντ του IDB, παλιές και νεότερες, θεωρούνται μέλη ενός επίλεκτου, ιδιαίτερου, πριβέ κοινωνικού club, με «προνομιούχες σχέσεις».
Το κόστος για την εκδήλωση, σε πολλές περιπτώσεις, φτάνει η ξεπερνάει τα 50.000 δολάρια. Σε αυτά εκτός από το εισιτήριο (σημειωτέον, όλα τα έσοδα της βραδιάς διατίθενται σε φιλανθρωπικούς σκοπούς), περιλαμβάνονται τα ταξιδιωτικά έξοδα, το κόστος διαμονής για την ντεμπιτάντ και την οικογένειά της και βέβαια τα έξοδα για το μακιγιάζ, το hairstyling, τα πανάκριβα κοσμήματα, τα ρούχα – ειδικά, το κόστος για τις haute couture τουαλέτες των γνωστών οίκων που λανσάρουν τα κορίτσια στο χορό, ξεπερνά, σε πολλές περιπτώσεις ακόμα και τις 100.000 δολάρια.
Ο Τύπος, γκρινιάζει πως πρόκειται για μια ανούσια επίδειξη χλιδής, από κακομαθημένες πλούσιες πιτσιρίκες, και το κοινό, χαζεύει τις φωτογραφίες από το event, σνομπάροντας φωναχτά το «παλιακό νυφοπάζαρο πολυτελείας».
Aπό την άλλη, όμως, από την Σταχτοπούτα και δώθε, ποιό κορίτσι, πλούσιο ή φτωχό, δεν ονειρεύτηκε, κάποτε έναν τέτοιο χορό – μια νύχτα ανέφελης μαγείας, σε ένα κατάδικό της παραμύθι;