Την ώρα που εδώ στην Ελλάδα άλλοι χαίρονται κι άλλοι κλαίνε με την εναλλαγή της εξουσίας στις ΗΠΑ, με πολλούς να πετάνε στα σύννεφα διότι ο Μπάιντεν είναι, λένε, φλογερός «φιλέλληνας», εγώ απλά θυμάμαι τα αντίστοιχα πανηγύρια τότε που εξελέγη ο εξίσου «φιλέλληνας» Κάρτερ, ο οποίος θα μας έσωζε από την τουρκική επιθετικότητα…
Από τότε πέρασαν πολλά τέρμινα, η τουρκική επιθετικότητα συνεχίζεται σταθερά, κι εμείς παραμένουμε έρμαια του κάθε ανθυπογραμματέα του Στέιτ Ντιπάρτμεντ, και του κάθε πρέσβη των ΗΠΑ στη χώρα μας, περιμένοντας να μας πετάξουν κάποιο ενθαρρυντικό κοκαλάκι.
Την ίδια ώρα στην Αμερική γίνονται πράγματα και θαύματα.
Με καταγγελίες για απόπειρα πραξικοπήματος την 6η Ιανουαρίου.
Βέβαια, για μένα τον εσαεί καχύποπτο, όλοι εκείνοι οι γραφικοί και μη «πατριώτες» που εισέβαλλαν στο Καπιτώλιο ήταν απλά οι «χρήσιμοι ηλίθιοι», ή αλλιώς οι front men που έπαιξαν το παιχνίδι του αμερικανικού βαθέως κράτους, του Military Industrial Complex δηλαδή που ανέκαθεν κυβερνάει από τα παρασκήνια την Αμερική, και που την έκανε οικονομική και στρατιωτική υπερδύναμη.
Έτσι, αμέσως μετά το ντου στο Καπιτώλιο τι είδαμε; Ένα γενικό λοκντάουν, εν είδει στρατιωτικού καθεστώτος, στην αμερικανική πρωτεύουσα, το λίκνο της σύγχρονης δημοκρατίας. Κι ας τραγουδάει όσο θέλει τον αμερικανικό εθνικό ύμνο της ελευθερίας η Λαίδη Γκάγκα…
Ένα λοκντάουν, πέραν εκείνου του κορονοϊού, συνοδευόμενο από συλλήψεις αντιφρονούντων, και αυστηρούς περιορισμούς της έκφρασης σε δημόσια και ιδιωτικά, ελεύθερα κατά τα άλλα, ΜΜΕ και κοινωνικά δίκτυα.
Μέχρι και τους λογαριασμούς του «ανυπάκουου» πλανητάρχη, εκείνου που διαχειρίζεται το βαλιτσάκι με τα πυρηνικά, κατέβασαν τα σόσιαλ μύδια!
Κάτι ανάλογο υποψιαζόμουν πως συνέβη και τότε επί 9/11, με μια «βολική» αιματηρή τρομοκρατική επίθεση που εξυπηρέτησε τα μάλα όσους απεργάζονταν μια νέα τάξη πραγμάτων στη Μέση Ανατολή. Βλέπετε το πετρέλαιο σέρνει και αεροπλανοφόρο…
Τέλος πάντων. Κάποιοι λοιπόν πίστεψαν πως η προεδρία Τραμπ θα ήταν διαφορετική, αλλά και αυτός όπως οι προκάτοχοί του, απλά έπαιξαν το παιχνίδι των συμφερόντων που λέγαμε, ενώ και η προεδρία Μπάιντεν θα είναι μια από τα ίδια.
Πως το λένε οι Ισπανοί; Follow the money; Κάπως έτσι.
Το είδαμε άλλωστε και στα καθ’ ημάς, με την «αποπομπή» του Σύριζα, και την αντικατάστασή του από τον… «γαλάζιο Σύριζα».
Άλλαξε τίποτα εκτός από την επικοινωνιακή ρητορική; Δεν νομίζω… Μάλλον προς το χειρότερο πάμε. Χάσαμε και τον Κουμουτσάκο…
Είμαι να σκάσω ο καψερός.
Επιστρέφοντας στα της Αμερικής, ο νέος πρόεδρος απλά θα συνεχίσει να κάνει αυτό που οι Αμερικάνοι κάνουν καλά εδώ και πολλές δεκαετίες.
Παρεμβάσεις και επεμβάσεις σε διάφορα κρίσιμα σημεία του πλανήτη, οικονομική και πολιτική χειραγώγηση αδύναμων κρατών, μυστική υπόγεια πατερναλιστική διπλωματία, υποσχέσεις, απειλές, κυρώσεις, και μερικές φορές ακόμη και στρατιωτική εισβολή.
Και όλα αυτά πάντα υπό τον μανδύα της δημοκρατικότητας, την οποία υποτίθεται πως εκπροσωπούν οι ΗΠΑ, στα πλαίσια της Pax Americana.
Άλλωστε η Β. Αφρική και η Μ. Ανατολή διαλύθηκαν με την «αραβική άνοιξη» του Ομπάμα στα πλαίσια του εκδημοκρατισμού τους. Έτσι δεν είναι;
Εδώ και πολλά χρόνια, κυρίως μετά τον Β’ΠΠ, οι Αμερικάνοι πολίτες χάνουν πολιτικές και ατομικές ελευθερίες κάθε τόσο, στο όνομα της εθνικής ασφάλειας που στις ΗΠΑ είναι «ιερός θεσμός».
Το ίδιο συμβαίνει λίγο πολύ και στον υπόλοιπο κόσμο, που έχοντας να επιλέξει μεταξύ ΕΣΣΔ (παλιά) και Κίνας ή Ρωσίας σήμερα, συνήθως επιλέγει την «δημοκρατική» Αμερική. Η οποία στη συνέχεια βυσσοδομεί επάνω στα κράτη-πελάτες της.
Εν τω μεταξύ στο εσωτερικό της, κάθε μέρα που περνάει, μετατρέπεται σε ένα αστυνομικό κράτος, λες και βγαλμένο από κάποιο δυστοπικό μυθιστόρημα επιστημονικής φαντασίας των ‘40ς.
Πως τα καταφέρνει το κρυφό καθεστώς που κυβερνάει την αχανή αυτή χώρα χωρίς να υπάρχουν σοβαρές αντιδράσεις, και χωρίς να ανοίξει μύτη;
Με την συνεχή προπαγάνδα, με τον μπαμπούλα παλιά του κομμουνισμού και τώρα της τρομοκρατίας, με την εγκληματικότητα, τις αδιάκριτες και σε τακτά διαστήματα μαζικές δολοφονίες από οπλοφόρους σε σχολεία και αλλού, και γενικά με την καλλιέργεια αισθήματος γενικής ανασφάλειας, που έχει ως αποτέλεσμα την αποδοχή ακόμη και σκληρών μέτρων ελέγχου, παρακολούθησης, και επιβολής της «νομιμότητας».
Το έχω ξαναπεί πολλές φορές… ο Όργουελ είχε γράψει πως μεταξύ ελευθερίας και ασφάλειας, ο μέσος πολίτης πάντα θα επιλέγει το δεύτερο.
Έτσι λοιπόν έκανε και συνεχίζει να κάνει κουμάντο η κρυφή ελίτ που ελέγχει τις ΗΠΑ.
Και το ποιος θα είναι πρόεδρος δεν έχει καμία σημασία. Στο τέλος της ημέρας όλοι ίδιοι είναι. Με τον ίδιο σκοπό.
Είτε είναι Κένεντι, είτε Νίξον, είτε ο καθυστερημένος Μπους ο νεότερος, είτε ο συμπαθέστατος μειλίχιος Ομπάμα, είτε ο απρόβλεπτος και αλλοπρόσαλλος Τραμπ.
Το συμφέρον των ΗΠΑ πάνω απ’ όλα κι ας πα’ να μαμηθούν όλοι οι άλλοι.
Έτσι λοιπόν, και μάλλον επειδή ο Τραμπ κάπως πήγε να ξεφύγει, καθ’ ότι απρόβλεπτος, όχι μόνο έπεσε μετά από μία μόλις θητεία, αλλά σήμερα βλέπουμε 25.000 στρατιώτες στη Ουάσιγκτον, στα πλαίσια της «δημοκρατικής» εναλλαγής των προσώπων στον Λευκό Οίκο.
Τόση δημοκρατία είχα να δω από την εποχή του… Παττακού.
Και όμως. Η αλλαγή πέτυχε, και άρα τώρα πρέπει να ελεγχθούν τυχόν αντιδράσεις από κάποιους πρόθυμους και χρήσιμους ηλίθιους που λέγαμε, και οι οποίοι δεν είχαν καταλάβει ποιον σκοπό εξυπηρετούσε η «ανταρσία» τους, συνεχίζοντας το βιολί τους.
Γι’ αυτό λοιπόν τα κεφάλια μέσα, στρατιωτικός νόμος και αυστηροί έλεγχοι παντού, και μάλιστα σε μια χώρα που ακόμη και ο τελευταίος τοπικός αξιωματούχος αρμόδιος, φερ’ ειπείν για την ύδρευση, είναι … εκλεγμένος!
Και για όποιον αμφιβάλλει, να ξέρετε ότι αυτή τη στιγμή, εκτός από τον στρατό, την εθνοφρουρά, και τις τοπικές αστυνομίες, στην Αμερική υπάρχουν 120.000 τουλάχιστον οπλισμένοι ομοσπονδιακοί «πράκτορες» άπειρων υπηρεσιών με αρμοδιότητες επί παντός επιστητού, με δικαίωμα σύλληψης.
Και μπορεί οι κατασκευαστές και έμποροι όπλων να μην είναι τόσο παντοδύναμοι όσο παλιά, υπάρχουν όμως νέα πανίσχυρα συμφέροντα στον τομέα της πληροφορικής και της τεχνολογίας, που στηρίζουν την κυβέρνηση στην εγκαθίδρυση ενός πανταχού παρόντος κράτους, που θα τα βλέπει και θα τα ακούει όλα, εν είδει Big Brother.
Αναφέρομαι στα drones, στους δορυφόρους, στα λογισμικά, στους ανιχνευτές, στους σαρωτές, στις κάμερες, στα περίφημα fusion centers (όποιος δεν ξέρει τι είναι ας τα γκουγκλάρει), στους κάθε είδους κοριούς, κ.ο.κ.
Χώρια τα «μαύρα κουτιά» σε κάθε έξυπνη συσκευή, στα κινητά, στα αυτοκίνητα, στις πιστωτικές κάρτες, στις πλατφόρμες streaming (π.χ. Netflix), και αλλού.
Όλα αυτά τα καλούδια, εξυπηρετούν τον έλεγχο του αμερικανικού πληθυσμού (κατ’ αρχήν) από την εκάστοτε κυβέρνηση, όποια κι αν είναι αυτή. Διότι είτε είναι οι Δημοκρατικοί στον Λευκό Οίκο, είτε οι Ρεπουμπλικάνοι, το βαθύ κράτος που κάνει κουμάντο είναι το ίδιο, και δεν επηρεάζεται ούτε από εκλογές, ούτε από κινήματα, ούτε από τάσεις. Τουναντίον χρησιμοποιεί τα παραπάνω, ελέγχοντας παράλληλα τα ΜΜΕ, προκειμένου αυτό να κυβερνά άσχετα τι νομίζει ο μέσος (συνήθως απολιτίκ) Αμερικανός πολίτης.
Προσωπικά, όλα αυτά δεν με πολυαπασχολούν ως άτομο, πρώτον διότι ζω στην μπανανία μας οπότε είμαι και εγώ έρμαιο χωρίς ουσιαστική φωνή, αφού η χώρα μας ήταν και θα είναι ένα ακόμη κράτος πελάτης των ΗΠΑ, άσχετα ποιο κόμμα μας κυβερνά, χώρια που γενικά ως νομοταγής δεν με ανησυχούν ιδιαίτερα οι έλεγχοι, αλλά πάντα θα θυμάμαι και θα συμφωνώ με κάτι που είχα διαβάσει κάποτε: Ότι ο μεγαλύτερος κίνδυνος για ένα έθνος που θέλει να θεωρείται ελεύθερο δεν είναι ο εξτρεμισμός, αλλά η απολυταρχία, που κυβερνά μέσω της όποιας κυβέρνησης, και η οποία δίνει λόγο μόνο στα χρήματα και στα ιδιοτελή συμφέροντα φίλα προσκείμενων στη κυβέρνηση επιχειρηματιών.
Κάτι που βλέπω σήμερα να συμβαίνει, ξετσίπωτα μάλιστα, την ώρα που εμείς μαλώνουμε για τις μάσκες και τα sms.
Τώρα, όσον αφορά στην εξωτερική πολιτική του Μπάιντεν, εκεί που ο Τραμπ προσπάθησε αλλά δεν ολοκλήρωσε την απόσυρση των στρατευμάτων από το Αφγανιστάν, ο Μπάιντεν μάλλον θα ανατρέψει την συμφωνία ειρήνης με τους Ταλιμπάν, και θα προσπαθήσει να διατηρήσει την αμερικανική στρατιωτική παρουσία στη χώρα, και την «δοτή» φιλοαμερικανική κυβέρνηση στην Καμπούλ.
Στη Συρία, στο Ιράκ, και στη Τουρκία (που μας ενδιαφέρει άμεσα) ο Μπάιντεν μάλλον θα διαφοροποιηθεί από τον προκάτοχό του, και ήδη άρχισε να διορίζει πρόσωπα όπως ο Μπρετ Μακ Γκουρκ, ο οποίος είχε παραιτηθεί επί Τραμπ διαμαρτυρόμενος για την απόσυρση των αμερικανικών στρατευμάτων από τη Συρία.
Ο Μακ Γκουρκ λοιπόν, που επίσης δεν συμπαθεί καθόλου τον Ερντογάν, και συνεχώς στηλιτεύει τον ρόλο της Τουρκίας στην ευρύτερη περιοχή, τώρα διορίστηκε μεσολαβητής σε θέματα Μέσης Ανατολής στο αμερικανικό εθνικό συμβούλιο. Αυτό είναι καλό για εμάς, αν και δεν γίνεται επειδή ο εν λόγω είναι «φιλέλληνας», μην τρελαινόμαστε.
Γίνεται για λόγους που έχουν να κάνουν με τη Ρωσία, την επιρροή της στην περιοχή, κλπ.
Και μιας και λέμε για τη Ρωσία, ο Μπάιντεν μάλλον θα τηρήσει «εχθρική» στάση απέναντί της, πουλώντας παράλληλα αμερικάνικά οπλικά συστήματα στα κράτη μέλη του ΝΑΤΟ, πιέζοντας όσο μπορεί το Βερολίνο σε θέματα ενέργειας, και «πολεμώντας» την κατασκευή του αγωγού Nord Stream 2.
Αναφορικά με την Κίνα, τον νέο εφιάλτη των ΗΠΑ, εκεί υπάρχει σύγκλιση απόψεων Τραμπ με Μπάιντεν.
Μάλιστα ο νέος υποψήφιος υπουργός Εξωτερικών Μπλίνκεν, έπλεξε το εγκώμιο στον Τραμπ για την επιθετική του στάση απέναντι στο Πεκίνο, το οποίο «παραπλάνησε» τον κόσμο για τον κορονοϊό, και πραγματοποιεί «γενοκτονία» των Μουσουλμάνων (Ουϊγούροι) πολιτών του.
Τα αμερικανικά ΜΜΕ, που χειραγωγούνται από τα συμφέροντα, και με τη σειρά τους χειραγωγούν τα πλήθη θα χειροκροτήσουν την εξωτερική πολιτική Μπάιντεν, και θα την εξυμνούν ως φρέσκια και ανανεωτική, άσχετα αν στο βάθος δεν θα διαφέρει κατά πολύ από εκείνη του Τραμπ.
Και τέλος, επειδή πολλή κουβέντα γίνεται (υπέρ και κατά) για το γεγονός ότι ο Τραμπ είναι ο πρώτος πρόεδρος εδώ και δεκαετίες που δεν ξεκίνησε κανέναν πόλεμο (αν και «φασίστας»), να σημειώσω πως ο Μπάιντεν, στα 50 σχεδόν χρόνια που είναι Γερουσιαστής, υποστήριξε με θέρμη κάθε νέα πολεμική επέμβαση των ΗΠΑ σε όλα τα σημεία του πλανήτη.
Οπότε, όσοι νομίζουν ότι θα συνεχίσει την πολιτική μη πολέμου του Τραμπ μάλλον αυταπατώνται.
Σε αυτό σίγουρα διαφέρει ο νυν από τον τέως… και απομένει να το δούμε στην πράξη.